بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

به روح پاک شهدا و امام شهدا حضرت امام خمینی (ره) درود می‌فرستم و یاد رئیس‌جمهور پرتلاش و مغتنم شهید دکتر رئیسی و سایر شهدای پرواز اردیبهشت را گرامی می‌دارم.

مردم عزیز ایران!

در آغاز، دربارۀ دو نگرانی با شما سخن می‌گویم. نگرانی اول مربوط به کشورمان ایران است و نگرانی دوم مربوط به صحنۀ امروز انتخابات.

نگرانی اول مربوط به همۀ ماست. ما امروز نگران پیشرفت و آیندۀ کشورمان و زندگی فرزندانمان هستیم. همۀ ما با دقت به شرایط پیچیدۀ کشور نگاه می‌کنیم و از خود می‌پرسیم کدام رویکردها باید تداوم پیدا کند؟ کدام باید تکمیل و کدام باید تغییر کند؟ و از همه مهم‌تر اینکه چه کسی می‌تواند، در این شرایط پیچیده مسئولیت به‌سرانجام‌رساندن کارها را بپذیرد؟

نگرانی دوم مربوط به صحنۀ انتخابات است. نگرانی از اینکه جدال‌های سیاسی باعث به‌حاشیه‌رفتن دغدغه‌های اصلی مردم و مسئلۀ اقتصاد و معیشت شود. در این عرصه، نسبت دشواری کارهای زمین‌مانده با توانایی‌ها به‌درستی محاسبه نشده است و نگاه‌های غیرواقعی به راهکارهای عملی برای حل مشکلات وجود دارد.

این نگرانی‌ها دلیلی شد تا جمعی از نخبگان، کارآفرینان، دانشجویان انقلابی و سایر دلسوزان با شناختی که از کارنامۀ بنده داشتند، من را برای حضور در انتخابات دعوت کنند.

در ابتدا، با توجه به اعتماد نمایندگان محترم در سپردن کرسی ریاست مجلس به بنده، وظیفۀ اصلی خود را خدمت در مجلس می‌دانستم و این موضوع را با دلسوزان کشور نیز در میان گذاشتم.

اما مشاهدۀ صحنۀ انتخابات و کمرنگ‌شدن کارآمدی و راهکارهای حل مشکلات و همچنین دعوت اکثریت نمایندگان محترم و تکلیف‌کردن جمعی از فرزندان و خانواده‌های شهدا، که آن‌ها را امین و یاور خود و کشور می‌دانم، و دعوت گستردۀ چهره‌های سیاسی برجستۀ جبهۀ انقلاب بنده را به جمع‌بندی جدیدی رساند که اگر داوطلب این انتخابات نشوم، کاری که در چند سال گذشته برای حل مسائل اقتصادی مردم در دولت مردمی و مجلس انقلابی شروع کرده‌ایم و به زمان ثمردهی رسیده است، ناتمام می‌ماند.

لذا با توکل به خداوند متعال و امید به اعتماد شما و تکیه بر سوابق سیاسی و اجرایی خود پا به عرصۀ انتخابات گذاشتم تا برای حل مسائل و مشکلات شما با تمام وجود تلاش کنم و با کمک شما دورۀ دیگری از رکود و سوءمدیریت همانند وضعیت دهۀ ۹۰ در کشور حاکم نشود.

در عرصۀ مدیریت کشور، این رئیس‌جمهور است که باید بی‌عذر و بی‌بهانه، در نهایت، کار را تمام کند و تلاش‌های بقیه را با مسئولیت‌پذیری و راهبری درست به ثمر برساند. لذا فتح قله، علاوه‌‌بر انگیزه و احساس وظیفه، تجربه و مهارت هم می‌خواهد.

اگر معتقد نبودم مشکلات امروز مانند معیشت، کاهش قدرت خرید، محرومیت‌، فقر و تبعیض و نابرابری، هزینه‌های کمرشکن مسکن، گرانی‌ها و بازار نابسامان خودرو، یا وضعیت اینترنت و عبور از تحریم‌ها قابل‌حل است، هرگز پا به عرصۀ رقابت‌ نمی‌گذاشتم.

من هم مانند همه بدون اشکال نیستم، تنها دیکتۀ نانوشته است که غلط ندارد. ولی با درس‌گرفتن از گذشته و شناختی که از امکانات کشور و توانایی‌های موجود دارم، می‌دانم که می‌توانیم به کمک هم، با یک مدیریت مسئولیت‌پذیر و انقلابی، دولتی کارآمد را ایجاد کنیم تا شما در دنیا احساس سربلندی کنید و برای این امر با برنامه‌ای مشخص مبتنی بر برنامۀ هفتم پیشرفت کشور وارد کارزار انتخابات شده‌ام.

بنده معتقدم تفکر انقلابی شهید حاج‌قاسم و شهید رئیسی همچنان راهگشاست. تفکری که برای تأمین امنیت و آرامش مردم خطرها می‌کند. کشور ما امروز به همان تفکر انقلابی نیاز دارد که ۸۰ میلیون ایرانی را سیاه و سفید نمی‌بیند و از هر ظرفیتی ایرانی پیشرفته می سازد که در آن همۀ مردم ایران فرصت رشد برابر داشته باشند.

عزیزان! خواهران! برادران! ملت شریف ایران!
باید کاری کرد تا همان‌گونه که مردم دیگر کشورها حسرت اقتدار ایران را می‌خورند، از پیشرفت این کشور نیز دچار شگفتی شوند.

می‌شود، می‌توانیم.

والسلام علیکم ورحمةالله و برکاته